MIKE STERN – gitara
LENI STERN – gitara
RAFAŁ SARNECKI – gitara
PIOTR LEMAŃCZYK – gitara basowa
ADAM GOLICKI – perkusja
Mike Stern (ur. jako Michael Sedgwick[1] 10 stycznia 1953 w Bostonie[2]) – amerykański gitarzysta jazzowy.
Prezentuje styl muzyczny fusion, czyli jazz z elementami charakterystycznymi dla muzyki rockowej. Jego idolami w młodości byli Jimi Hendrix i Eric Clapton. To właśnie im zawdzięcza ten rockowy pierwiastek, który zawarty jest w jego grze i muzyce. Jest absolwentem prestiżowej akademii bostońskiej Berklee College of Music. Jednym z jego wykładowców był Pat Metheny, który w 1976 roku zarekomendował Sterna do słynnej grupy Blood, Sweat and Tears, otwierając mu drogę do świata jazzu. W 1981 roku rozpoczął współpracę z Milesem Davisem. Dwa lata później wraz z Jaco Pastoriusem stworzył formację World of Mouth, która szybko zyskała uznanie. Od początku lat 80. prowadzi karierę solową prezentując styl fusion, jazz-rock. Inspirują go tacy gitarzyści jak George Benson, Wes Montgomery, Jim Hall, jednak w jego grze słychać również wpływy idoli z młodości. Gra z takimi muzykami jak: Richard Bona, Bob Franceschini, Dennis Chambers, Dave Weckl, Victor Wooten, Marcus Miller, Bob Berg, Herbie Hancock, Mino Cinelu, Billy Cobham, Mike Mainieri. Współpracował z zespołem Steps Ahead i grupą braci Brecker.
Jego żoną jest wokalistka i gitarzystka Magdalena Thora (Leni Stern). Jej imię często pojawia się w tytułach utworów jak np. Leni’s Smile, czy Leni Goes Shopping.
Leni Stern została uznana za jedną z „50 najbardziej sensacyjnych gitarzystek wszechczasów” w wydaniu magazynu Guitar Player z okazji 50. Przykład Leni błyszczy nie tylko walecznością na jej instrumencie. Pogoń za karierą przez ponad cztery dekady była w istocie aktem politycznym – praktyką siły i buntu, by być kobietą i liderem zespołu, gitarzystką elektryczną i kompozytorką, artystką, która produkuje własne albumy i zarządza własną karierę. Co więcej, biorąc pod uwagę nasz niedawny klimat polityczny, teraz ważniejsze niż kiedykolwiek jest celebrowanie imigracyjnego doświadczenia, które sprowadziło Leni do USA z Niemiec i jej kolegów z zespołu z Senegalu i Argentyny. Inspiracją Leni od dawna jest wzajemne powiązanie muzyki, historii i naszego człowieczeństwa. Mówi: „Muzyka jest jednym z najprawdziwszych, najpiękniejszych wyrazów ludzkiego ducha, przekraczaniem granic, rozwiązywaniem plemienności, spajaniem nas razem – jeśli na to pozwolimy”.
Leni podążała ewolucyjną drogą przez ostatnie półtorej dekady, łącząc swoje długo doskonalone brzmienie współczesnego jazzu z głęboko odczuwaną eksploracją stylów zachodnioafrykańskich. Dużo podróżowała i studiowała w Mali i Senegalu, występując z kultowymi piosenkarzami Salifem Keitą i innymi afrykańskimi znakomitościami. Transatlantyckie podróże monachijskiego New Yorkera zaowocowały świeżym, osobistym idiomem, w którym progresywna wirtuozeria płynnie łączy się z wiekowymi tradycjami ludowymi. Trio Leni z basistą Mamadou Ba i perkusistą Eladji Alioune Faye – obaj urodzeni w Senegalu – wydali albumy 3 w 2018 r. argentyński klawiszowiec Leo Genovese, wysoko ceniony talent na nowojorskiej scenie zarówno jako lider, jak i współpracownik takich artystów jak Esperanza Spalding i Jack DeJohnette. Pierwszy album Leni z jej kwartetem – wydany latem 2020 roku i trafnie zatytułowany 4, aby pokazać nową czwórkę – czerpał z krystalicznej gitary, zachodnioafrykańskich rytmów i wielojęzycznych piosenek, które słuchacze znają z jej ostatnich wydawnictw, z ogniem improwizacji i nutami Genovese południowoamerykańskiego liryzmu, teraz zintegrowanego z miksem. Wynik przyniósł 4 świetne recenzje, między innymi w DownBeat i JazzTimes.
Najnowszym albumem Leni jest Dance, którego premiera planowana jest na czerwiec 2021. Produkt czasów pandemii Dance został napisany i przećwiczony jesienią 2020, a następnie nagrany w bezpiecznych warunkach w Shelter Island Sound w grudniu 2020, z producentem Leni. Dla tych, którzy potrzebują muzyki, by oczyścić się z pandemicznego bluesa, Dance idealnie pasuje do rachunku, przepełnionego rytmiczną radością życia i nucącą melodią. Na albumie Stern ponownie występuje na czele swojego międzykulturowego nowojorskiego kwartetu, w skład którego wchodzą Genovese, Ba i Faye. Jeden ze współbraci Leni z jej czasów, kiedy grała w zespole Salifa Keity, Haruna Samake, również dodał swoje przypominające harfę kamele n’goni do kilku utworów z daleka i napisał wspólnie z Leni jedną piosenkę, prężny „Kono” („Ptak”) . Dance – 23. album Leni od 1986 roku i z pewnością jak dotąd jej najbardziej nieodparty urok – to kolejny zestaw ciężkich, wielojęzycznych piosenek zabarwionych mieszanką międzynarodowych rytmów i jazzowego, zawsze melodyjnego sześciostrunowego brzmienia Leni. Wydanie Dance zostanie poprzedzone wieloma singlami, z których pierwszym będzie kołyszący się, przypominający modlitwę „Yah Rakhman”, napisany przez Leni i Faye. Inne taneczne hity to świeżo zaaranżowana, bogato zharmonizowana, tradycyjna melodia zachodnioafrykańskiego griota „Daouda Saane” oraz ostry utwór „Kani” autorstwa Genovese („Spicy Pepper”), który zawiera charakterystyczne, wysokie solówki pianisty.
O nowej płycie Leni mówi: „Cóż, po pierwsze, muzyka, którą stworzyliśmy, jest taka skoczna – rytmy po prostu przejęły kontrolę! Nie możesz usiedzieć w miejscu, grając lub słuchając – dlatego zatytułowałem ją Dance. Ale po prostu przebywanie w studio było czymś wyjątkowym. Po prostu spotykanie się w celu tworzenia muzyki jest czymś, co należy cenić, teraz bardziej niż kiedykolwiek – nie można brać niczego za pewnik. Jednak do niektórych z tych warunków jestem przyzwyczajony… Przez lata dużo pracowałem w Afryce, a środki ostrożności dotyczące zdrowia były tylko częścią pobytu tam, uważania na malarię lub gorączkę denga. To część tamtejszej rzeczywistości. Próba jak najlepszego wykorzystania rzeczy podczas blokady była również częścią mojego doświadczenia. Swój album Smoke, No Fire nagrałem w Mali podczas wojskowego zamachu stanu w 2012 roku, z godziną policyjną i całym niepokojem. Kiedy świat wokół ciebie jest zagrożony, tworzy to poczucie pilności i skupienia. Zrobiliśmy Dance w ten sposób, ale starając się przywołać ducha radości – i odporności”.
Dance podąża tuż za albumem 4, wydanym latem 2020 roku, który prezentuje pięć kompozycji Leni (w tym piękny, przypominający kołysankę klejnot „Chartwell”), dwa autorstwa Genovese („Japalema” to punkt kulminacyjny LP) i jeden autorstwa Ba („Habib”, który zawiera gu
Rafał Sarnecki – gitarzysta jazzowy, kompozytor, aranżer. Jako lider własnych projektów muzycznych koncertował w wielu krajach świata m.in. w Chinach, Korei Płd, Malezji, Chile, Izraelu oraz na wschodnim i zachodnim wybrzeżu USA. Jako jeden z niewielu polskich muzyków odnalazł się w Stanach Zjednoczonych, gdzie żył i tworzył przez ponad dekadę. W latach 2009-2019 był członkiem uznanej w USA grupy Lucas Pino No-Net Nonet. Nagrał pięć autorskich płyt, z których pierwsza „Song From a New Place” (2008, ARMS) i trzecia „Cat’s Dream” (2014, Brooklyn Underground) były nominowane do nagrody Fryderyk. Druga, „The Madman Rambles Again” została wydana przez oficynę Fresh Sound New Talent i umieszczona przez prestiżowy amerykańską redakcję „All About Jazz” pośród 12 najciekawszych albumów 2011 r.
Sarnecki ukończył studia muzyczne w New School University w Nowym Jorku oraz w City University of New York. W 2015 r. obronił pracę doktorską w Uniwersytecie Muzycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W 2018 r. rozpoczął pracę na Akademii Muzycznej w Łodzi, gdzie prowadzi wykłady z gitary jazzowej, kompozycji i aranżacji. W 2021 r. otrzymał stopień doktora habilitowanego.
Piotr Lemańczyk jest uważany za jednego z najwybitniejszych europejskich basistów jazzowych. Koncertuje i nagrywa z nazwiskami światowego jazzu takimi jak: Walter Smith III /USA/, Jerry Bergonzi /USA/, Seamus Blake /USA/, Dave Kikoski /USA/, Tim Hagans /USA/, Brian Melvin /USA/, Gary Novak /USA/, Avishai Cohen-tr /Izrael/ , Soweto Kinch /GB/ , Leszek Możdżer, Krzesimir Dębski, Zbigniew Namysłowski, Dominik Wania, Krystyna Stańko, MAP, Maciej Sikała i innymi. Nagrał osiem autorskich płyt, które otrzymały znakomite recenzje w takich magazynach jak Down Beat, JazzTimes, Jazz Forum, Jazzpress, The Guardian. Jest laureatem konkursów jazzowych: Jazz Juniors 95 ́ i 96 ́ w Krakowie, gdzie został nagrodzony za indywidualność, kompozycje oraz jako najlepszy instrumentalista. Jazz nad Odrą 96 ́ – nagroda za kompozycje oraz Pomorska Jesień Jazzowa 96 ́, gdzie otrzymał „Złoty Klucz do Kariery”. Jest członkiem wielu czołowych polskich zespołów jazzowych oraz jedynym europejczykiem amerykańskiego zespołu BEATLEJAZZ. Ponadto brał udział w nagraniu ponad sześćdziesięciu płyt z topowymi artystami polskiej sceny jazzowej. W ankiecie Jazz Top 2020 Jazz Forum, głosami Krytyków plasuje się na trzeciej pozycji w kategorii „KONTRABAS” i czwartej jako „MUZYK ROKU”. Jako lider występuje w zespołach: PIOTR LEMAŃCZYK Electric Band, PIOTR LEMAŃCZYK Acoustic trio.
Adam Golicki – Absolwent kierunku Jazz i Muzyka Estradowa Uniwersytetu Zielonogórskiego w klasie perkusji Marcina Jahra oraz absolwent kierunku Jazz na Wydziale Instrumentalnym Akademii Muzycznej we Wrocławiu w klasie dra Dariusza Kaliszuka. Obecnie pracuje głównie jako muzyk sesyjny i współpracuje z różnymi zespołami muzycznymi o różnej stylistyce.
Zdobywca I miejsca na Ogólnopolskim konkursie perkusyjnym we Wrocławiu (2003); z zespołem Paul Band zdobywca I miejsca oraz nagrody dla najlepszego instrumentalisty na Ogólnopolskim festiwalu zespołów jazzowych i bluesowych w Gdyni (2005). W kwietniu 2017 miał okazję wystąpić z Indonezyjskim pianistą i jego projektem Dwiki Dharmawan & His Polish Friends na jednym z największych festiwali jazzowych na świecie Java Jazz Festiwal w Indonezji.
Adam Golicki posiada w swojej dyskografii dwie autorskie płyty, które zebrały znakomite recenzje krytyków. Trzeci album jest właśnie w procesie wydawniczym.
Współpracuje z takimi muzykami, jak: Maciej Sikała, Cezary Paciorek, Maciej Grzywacz, Piotr Lemańczyk, Przemek Dyakowski, Dominik Bukowski, Kuba Stankiewicz, Inga Lewandowska, Grzegorz Nagórski, Zdzisław Babiarski, Jan Konop Big Band, BIG Band Uniwersytetu Zielonogórskiego.